Εκατομμυριούχος κατά τύχη – Γιώργος Λεονάρδος

Τί κάνεις αν σου λάχει ξαφνικά στο διάβα σου μια μεγάλη μαύρη σακούλα σκουπιδιών παραγεμισμένη από πεντακοσάρικα, διακοσάρικα και κατοστάρικα;
Να αφήσεις αυτόν τον πακτωλό χρημάτων στον δρόμο να τον περιμαζέψει το απορριμματοφόρο του δήμου; Προσβολή στην θεά τύχη θα ήταν. Να τον παραδώσεις στην αστυνομία; Ίσως
σε χώσουν στη μπουζού και άντε μετά να βγεις. Να τα πάρεις και να τα κρύψεις σε έναν οικογενειακό τάφο του πρώτου νεκροταφείου; Και πώς τα μεταφέρεις εκεί; Να πας τον σάκο στο σπίτι σου, στα Εξάρχεια; Γελοίος τοις πάσι θα γίνεις από τους συντοπίτες σου αν τον ανακαλύψει η αστυνομία σε μια από τις εφόδους της για την έξωση καταληψιών από εκεί. Να τα επιστρέψεις στην Τράπεζα; Αστεία σκέψη. Ποιός τραπεζικός θα πιστέψει ότι υπάρχει ένας τόσο τίμιος άνθρωπος στον τόπο αυτόν; Κοίτα τι σου κάνει μια σύμπτωση!

Μια σύμπτωση που σου αλλάζει άρδην την ήρεμη ζωή σου.
Κι ο αδολίευτος κι απονήρευτος συνταξιούχος της ΔΕΗ, κυρ-Μένιος ανέκραξε:
«Τί σου έκανα, Θεέ μου, και με ταλανίζεις έτσι;

Λεονάρδος Γιώργος
Ο Γιώργος Λεονάρδος γεννήθηκε στην Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου, σπούδασε στη Φυσικομαθηματική Σχολή του Α.Π.Θ. Θεσσαλονίκης, αλλά έγινε δημοσιογράφος. Εργάσθηκε στις κυριότερες εφημερίδες και τηλεοπτικούς σταθμούς κι έγραψε δεκαοκτώ μυθιστορήματα εκ των οποίων τα οκτώ ιστορικά. Τιμήθηκε με αρκετά βραβεία για τη δημοσιογραφική σταδιοδρομία του και τα μυθιστορήματά του, κυριότερο των οποίων ήταν το Κρατικό Βραβείο Μυθιστορήματος. Όταν δεν πελαγοδρομεί σε θάλασσες και ωκεανούς, ιστορικές τοποθεσίες και εθνικές βιβλιοθήκες, μαζεύεται στην Ύδρα και γράφει ένα μυθιστόρημα.
Ιστοσελίδα: www.leonardos.gr

Παρατίθεται πιο κάτω, συνέντευξη που παραχωρήθηκε από τον Γιώργο Λεονάρδο στον δημοσιογράφο και συγγραφέα, Κυριάκο Κουζούμη.

-Τι είναι αυτό που σας παρακινεί να γράφετε; Πρόκειται για μια εσωτερική ανάγκη δημιουργίας;

-Δεν νομίζω ότι είναι ανάγκη δημιουργίας με την καθαρόαιμη έννοια της λέξης «ανάγκη». Μάλλον η επιθυμία να εξωτερικεύσει κάποιος τα συναισθήματά του, τις εμπειρίες του και ίσως τις μεγάλες ή μικρές γνώσεις του. Αυτό είναι το κίνητρο που τον κάνει να καθίσει και να «γράψει». Προσωπικά με παρακινεί το αίσθημα να μοιρασθώ με τους αναγνώστες μου τις όποιες γνώσεις και εμπειρίες μου και ακόμα να ξαναζήσω ίσως ένα έντονο βίωμα ή περιπέτεια, με όλες τις προεκτάσεις της: Ερωτικές, κοσμικές, ιστορικές και ενδεχομένως και δυσάρεστες.

-Πολλοί υποστηρίζουν πως μέσα στα απλά και καθημερινά στοιχεία φωλιάζουν στοιχεία έμπνευσης ή γενικότερα στοιχεία που πυροδοτούν την καρδιά και τον νου. Αλήθεια εσείς μέσα από τι εμπνέεστε;

-Παρακολουθώ τον κόσμο. Παρακολουθώ μια συνεπιβάτισσα, ας πούμε, ή ένα συνεπιβάτη στο λεωφορείο, στο μετρό, στην καφετέρια έστω, και προσπαθώ να τον «ακτινοσκοπήσω». Να μαντέψω τι άνθρωπος είναι, πώς σκέφτεται, πώς συμπεριφέρεται, αν έχει προβλήματα, αν τα προσπερνάει με ένα «δεν βαριέσαι αδερφέ», αν είναι περίεργος απέναντι στους άλλους και ό,τι άλλο υποπέσει στην αντίληψή μου. Αφού διακρίνω ένα ενδιαφέροντα χαρακτήρα, χτίζω την ιστορία που μπορεί να την έχει και ο ίδιος περάσει. Ακόμα και στα ιστορικά μυθιστορήματά μου επιλέγω χαρακτήρες. Ο μύθος και η πλοκή θα έρθουν στη συνέχεια. Γιατί οι χαρακτήρες – οι άνθρωποι γενικά – φτιάχνουν την Ιστορία. Ποτέ  η Ιστορία τους ανθρώπους. Λέμε η Ιστορία επαναλαμβάνεται. Όχι ακριβώς. Γιατί οι άνθρωποι αλλάζουν και μαζί τους και η ιστορία τους…

-Τι νομίζετε πως έχει ανάγκη να διαβάζει ο σύγχρονος Έλληνας; Ρομαντικές ιστορίες, αστυνομικές πλοκές, κοινωνικά θέματα, ζητήματα επικαιρότητας, παραμύθια φανταστικές ιστορίες… Και γιατί;

-Καλή η ερώτηση γιατί πράγματι κυκλώνει ένα θέμα πάνω στο οποίο διερωτώμαι κι εγώ ο ίδιος. Προσωπικά και από ό,τι βλέπω γύρω μου ο σύγχρονος Έλληνας έχει ανάγκη, και το επαναλαμβάνω έχει ανάγκη, να διαβάσει την Ιστορία του τόπου του, αυτή που του κληροδότησαν οι πρόγονοί τους. Αν είχε διαβάσει την ελληνική Ιστορία του, δεν θα έπεφτε στις ίδιες παγίδες, τα ίδια παθήματα και μισαλλοδοξίες που έπεσαν εκείνοι στο παρελθόν. Θα έβλεπε ότι όσες φορές πέσαμε στην παγίδα του δογματισμού, της πόλωσης και του εμφυλίου – και ήταν πολλές οι φορές αυτές, από τον Πελοποννησιακό και πιο πέρα ίσως – θα διδασκόταν ποιες «λακκούβες» πρέπει να αποφύγει, όπως κάνει και με το αυτοκίνητό του. Δυστυχώς Ιστορία δεν μαθαίνομε στο σχολείο. Ιδιαίτερα αν οι καθηγητές ή οι καθηγήτριες έχουν έμμονες ιδέες από το παρελθόν τους ή από το «πιστεύω» τους και θέλουν να διδάσκουν παραποιημένα ιστορικά γεγονότα.
*Βλέπε εκείνο  τον ανεκδιήγητο χαρακτηρισμό περί «συνωστισμού στην προκυμαία της Σμύρνης». Και είμαι ακόμα σε τέτοια ηλικία που να θυμάμαι τις τραγικές αφηγήσεις της Σμυρνιάς γιαγιάς μου και των άλλων συγγενών, όσων διασώθηκαν από εκείνο τον «συνωστισμό στην προκυμαία της Σμύρνης», της «καθηγήτριας». Δεν είναι σοβαρή διδασκαλία αυτή…

-Τι νομίζετε πως προσφέρει η λογοτεχνία στον αναγνώστη; Πρόκειται για ένα άλλο ταξίδι σε κόσμους ιδεατούς, ονειρικούς αλλά και γήινους ή πρόκειται απλά για μια ενδιαφέρουσα ενασχόληση, ώστε να ξοδέψει κανείς τον ελεύθερό του χρόνο;

-Η λογοτεχνία και γενικά η συγγραφή, με φυσικό αποδέκτη τον αναγνώστη – γιατί αν δεν έχεις αναγνώστες η συγγραφή πάει άπατη – προσφέρει πολλά, ίσως περισσότερα από όσα ένας καθηγητής σε μια αίθουσα διδασκαλίας του πανεπιστήμιου. Αρκεί ο αναγνώστης να γνωρίζει τι θέλει να διαβάσει, να έχει μια σχετική γνώση του θέματος και θέλει να την επεκτείνει και κυρίως να μην είναι μισαλλόδοξος στην εκλογή του βιβλίου. Να διαβάσει και τη διαφορετική άποψη και γνώμη. Και αν δεν είναι εγωιστής και ισχυρογνώμων, μπορεί να εμπλουτίσει τις γνώσεις του και τις εμπειρίες του. Οπωσδήποτε «ξόδεμα» χρόνου δεν είναι. Αλλοίμονο αν μια προσφερόμενη γνώση είναι σπατάλη χρόνου. Πέραν όμως αυτών, τον βγάζει από την καθημερινότητά του και τον οδηγεί σε άλλες σφαίρες, που ο ίδιος, ίσως, να μην έχει την τύχη ή και ευκαιρία να απολαύσει.

-Ποια είναι η γνώμη σας πάνω στην ψηφιοποίηση των βιβλίων; Νομίζετε πως οι μικρές οθόνες των κινητών ή των tablets θα αποσπάσουν μεγαλύτερο κομμάτι από την «πίτα» ή πως τελικά το έντυπο και χειροπιαστό βιβλίο θα παραμείνει κλασική αξία, την οποία δεν θα «σκιάζει φοβέρα καμιά»;